هرگز فراموش نمی کنم روزهای گرم تابستان دوران کودکی وخردسالی را هرگز فراموش نمی کنم خرداد ماه و تلاش برای موفق شدن در امتحانات را، هرگز از یاد نمی توان برد شور و نشاط “کوه رفتن” و “کوچ کردن” را مگر می توان فراموش کرد دشت های وسیع و کوههای سر به فلک کشیده و سر بلند تالش را مگر می توان پس از سالها طعم خوش “شت” و “ماست” و “دو” و “جر” و “دلمه” از دهانم برود… مگر می توان به یاد هوای سرمست کننده ی کوهستان های تالش نیفتاد مگر می توان انکار کرد شور و شادی “کلا پتینه ” را هنگامی که کلاه را می ربودی و انگار می کردی که سوار ابرها شده ای و کسی به گردت نمی رسد. مگر یاد ” گابلک” پیدا کردن که همیشه از خوردنش لذت بخش تر بود از ذهنم خارج می شود. مگر لذت پوشیدن ” مخ مخه گلاش” فراموش می شود.
یادش بخیر همه اش شادی بود و زیبایی . هیچ نداشتیم اما غمی هم نداشتیم. چطور ممکن است تالش باشی و شاد نباشی؟ مگر شور و سرمستی تالش ها در مراسم های عروسی شان فراموش شدنی است؟ مگر می شود تالش بود و شاد نبود؟ سراسر فرهنگ ما تالشان راهی است برای رسیدن به شادی. من حتی در غم نهفته در پرده های موسیقی تالشی شوری فراوان می یابم.مگر تالش زیبایی کم دارد و مگر زیبایی نشانی از شادی نیست؟ زیبایی را خدا به ما هدیه داده و اگر به این بیندیشیم بزرگترین شادی در دلمان نقش می بندد.
چرا فضای یاس و نا امیدی سراسر فضای وب نویسی تالشی را در بر گرفته است؟ چرا جوانان تالش از خاطرات خوششان در اینترنت چیزی نمی نویسند؟ چرا فضای شعر و موسیقی و هنر مان بایست این چنین غم ناک باشد؟ چرا بایستی سراسر تارنماهای مان گله و شکایات البته به حق باشد؟آیا نمی توان کمی امیدوار تر بود؟ آیا به قول روانشناسان اندیشیده ایم که ما همانیم که می اندیشیم!
پس بهتر نیست کمی مثبت تر بیندیشیم، کمی به آینده ی خود و میهن و سرزمین مان امیدوار تر باشیم، بهتر نیست ما تلاشمان را بکنیم و امیدمان را ازدست ندهیم و باقی اش را به خدای بزرگ بسپاریم؟
من گمان میکنم باید بگونه ای رفتار کرد که من غربت نشین هر وقت به یاد سرزمین مادری ام می افتم شور و شعف بی پایان بر گرفته از خاطراتی خوش در ذهنم نقش ببندد و مرا به دیدارسزمینم ترغیب کند. دلم می خواهد روزی برسد که من به تعداد تمام وب نگاران تالشی دوست داشته باشم عزیز تر از جانم. دلم میخواهد همه کامنت ها دوستانه و شادی آفرین باشدو هیچ کامنت شبهه برانگیزی فرستاده و منتشر نشود. دلم میخواهد روزی برسد که قوم تالش به عنوان فعال ترین اقوام ایرانی در حوزه وب نویسی شناخته شود. میخواهم دوستی در میان مان موج بزند، به دیدار هم برویم برای هم آرزوی نیک بکنیم با هم بخنیدم و به هم کمک کنیم و این دست یافتنی است اگر من و شما بخواهیم. البته این روزها سراسر خبرهای خوش و نیک از سرزمینم به گوش می رسد و این نزدیک تر ها حضور پررنگ چند بانوی تالشی در میان مان برکت و ادبیات نیکو تر را دوباره به ما هدیه داده است و این بسیار نیکو و خواستنی است.پس بیاییم تالش باشیم تالش بمانیم و از تالش بودنمان لذت ببریم که اگر جز این باشد راه به جایی نخواهیم برد….
بسیار عالی و روان و سلییس درود بر جناب اقای صفری بزرگوار
کارت درسته جناب اقای رضا صفری بزرگوار