عکس تزیینی است

به گزارش چوبر نیوز، خاطرات و یادنامه های هشت سال جنگ تحمیلی هیچ وقت کهنگی ندارد، و هر زمان که بازگویی شوند نکته و روایتی دربر دارد که آدم را مجاب به شنیدن و یا خواندنش می کند.

یکی از هنرمندان بنام منطقه که هم در جبهه و هم در پشت جبهه همزمان سنگر خط مقدم را با سنگر ذوق هنری با هم داشت، با قلم شیوای خود خاطره ایی دیگر از دوران توپ و تفگ بیرون کشیده و اولین بار برای مخاطبان چوبر نیوز بازگویی می کند. « سرهنگ عسگرحسن پور» خاطرات خود از خط مقدم  جبهه را اینگونه عنوان میکند:

در ۸ سال دفاع مقدس در عملیات کربلا ی پنج ، سال  ۱۳۶۵ ، ما جزءگردان خندق بودیم و در محوری که مشغول رزم بودیم ، تعدادی از شهدای مان درمنطقه و  پشت خاکریز پراکنده بودند . از زمین و آسمان انواع اقسام توپ گلوله خمپاره شب و روز همچون باران می ریخت .

پاسدار شهید حسینقلی بهشتی ، بچه حویق ، امدادگر گردان ، در فضای باز مدام به سنگرها و رزمندها سر می زد و جویای حالشان می شد . صدایی شنیدم به عقب برگشتم دیدم آقای بهشتی با قدی بلند و مصمم ، ساک ماکس گاز شیمیایی برگردن با تجهیزات کامل نظامی و امدادی عبور می کنند ، بمن گفتند سالمی ؟ چطوری ؟ مواظب خودتان باشید! گفتم شما هم همچنین و گفتند به پشت سرتان نگاه کردی ؟ دیدم یک آمبولانسی براثر اثابت  توپ کاپوتش جدا شده و به پشت سنگرم خورده ست . تبادل آتش سر و صدا چنان زیاد بود که بنده متوجه آن نشده بودم .

چند  لحظه ای نگذشته بود که خبر شهادت بهشتی ، بین بچه ها پیچید و خبرآمد ایشان را به پشت خط انتقال داده اند. همه متاثر شدند ، بخاطر نزدیکی حویق با چوبر همواره با هم بودیم ، یک ماه مانده به عملیات ، در محل لشکر قدس مستقر در حومه شوشتر ، در یک  رزمایش شبانه توسط گردان شرکت کردیم بعد از ساعاتی فرمانده دستور آمد با فواصلی حدود ۸ متر ۲ نفر ۲ نفر شروع به کندن سنگر و جان پناه بکنند .

 من با آقای بهشتی حدود نیم متر کندیم و خسته شدیم ، در تاریکی شب ، هردو در سنگر جا گرفتیم ، طبق معمول با هم گپ و گفتگو می کردیم او می گفت دلم برای بچه ام تنگ شده ، منم می گفتم دلم برای دخترم تنگ شده ، من نحوه ناز کردن به دخترم را اجرا می کردم و شهید بهشتی هم نحوه ناز کردن به فرزندش را اجرا می کرد ، در اجرای آهنگ بودیم که فرمانده بالای سرمان ظاهر شد . هی ؟ ببینم ! چکار دارید می کنید ؟  یاالله بکنید دیگه .

برگردیم به عملیات ، گردان خندق در جان پناه و سنگرها ی دو نفری مستقر بودند برادر بسیجی امین مختار پور ، هم محلی بنده ، با هم تو سنگر بودیم به من گفت آقای حسن پور تو آخر کار دست ما می دهید ، اینجا هم با این اوضاع داری نماز میخونی ، شنیدم نماز خونها زودتر شهید می شوند ، آقا من نیستم ، خداحافظ ، ایشان رفتند سنگر بغلی ، معمولا جلوی سنگرها خاکریز و پشت آن کیسه شنها هستند گودی داخل سنگرهاهم تا سینه می رسید ، بعد از چند لحظه دیدم ایشان نیستند به سنگر بغلی گفتم، آقا همسنگرتان کو ؟ گفتند ایشان از وسط دو انگشت پا زخمی شدند و به عقب برگشتند .

 آتش متقابل چند ساعتی فروکش کرده بود ، ناگهان یک سرباز عراقی بدون اسلحه با داد و فریاد آرام آرام از لابلای بوته ها و تل خاکها خود را نشان می داد و می گفت دخیل الخمینی ، الموت الصدام ، الله اکبر و بچه ها یکی پس از دیگری ، داد می زدند ، تیر اندازی نکنید ، تیر اندازی نکنید ، از شیار روبروی خاکریز ، خودش را به طرف ما رساند و خود را تسلیم کرد ، من برای اولین بار با دیدن یک  اسیرعراقی منقلب شدم و بشدت گریه کردم و زیر لب حرفهایی با خودم می زدم و احساسات خود را بروز میدادم.

و شکایت بدرگاه خدا می بردم و از او مدد می خواستم که ای خدا مگر ما هردو مسلمان نیستیم چرا صدامیان و دشمنان اسلام و انقلاب  باید این جنگ را بدو ملت تحمیل کنند و ما رو در روی هم ، به ایستیم و همدیگر را بکشیم ، ننگ و نفرین بر دشمنان باد . شاید هم یکی از رزمندگان ما با گلوله همین عراقی شهید شده باشد.

 این اسیر عراقی از ترس و  وحشت بشدت می لرزید ، گاه بیگاه صدای تبادل آتش از دور و نزدیک در فضا می پیچید ، آمبولانس و تویوتا ها با گل استتار شده از راه ایجاد شده در پشت خاکریزها ، در حال حمل شهداء ،  مجروحین ، تدارکات و مهمات ، در رفت و آمد بودند ،

 این اسیر عراقی چنان وضعی داشت که قادر نبود پاهای خودش را جمع بکند ، تا زیر خودروها له نشود به بسیجی رزمنده ای که سنگرش نزدیک اسیر عراقی بود ، داد زدم و گفتم یه چیزی  ، پتویی روی اسیر  به انداز ،  بسیجی احتیاط کرد ، نکند بمن بگویند با عراقی همکاری می کند از این کار خود داری کرد .

  اسیر عراقی همچنان بشدت می لرزید ، از سنگر بیرون آمدم  با بسیجی پتویی روی سینه اش کشیدیم بعدا از کوله پشتی ام پرتقالی در آوردم ، پوستش را کندم و به دهان و دستش دادم  .

اسیر عراقی با دیدن این رفتار زبانش باز شد و دید که همه در اینجا به زبان ترکی حرف می زنند ( چون همه بچه های رزمنده گردان خندق تالشی و آستارایی بودند) یکباره به ترکی گفت  من ترکم ، منم تورکم ، اهل کرکوکم ، مرا نکشید ، مرا نکشید  ، چهار تا دختر دارم ، همه اش را می دهم بشما ، مرا نکشید ، یکی از بچه ها عصبانی شد و برآشفت ،  به ترکی به او گفت خفه شو این چه حرفیه می زنی خجالت نمی کشی ، ما سرباز اسلامیم ما سرباز خمینی هستیم.