هنگام زیارت مرقد حضرت امام خمینی رحمه الله علیه نمی دانم چرا خودبخود خاطرات بودن با حضرت امام و خدمت شیرین و صادقانه به انقلاب اسلامی زنده می شود.

به مرقد ایشان که نزدیک می شویم هجوم این خاطرات شدت می گیردو بیش از همه، خاطرات ۸ سال دفاع مقدس و برادرانی که در تشکیل صفوف دفاع داشتیم و خاطرات شنیدنی از باهم بودن

تلألؤ نور مرقد امام که به چشم می خورد این هیجانات درونی ام بیشتر می شود، نوای “آهنگران” و کاملاً خاطرات آن دوران در ذهنم تداعی می شود.

حالا دیگر دلم می خواهد که ای کاش یکی از همرزمان آن دوران شور انگیز را ببینم و به هم بگوییم : ”خاطرات جبهه ها یادش بخیر “.

چه تناسب زیبایی داشت آن روزها با نخل ایستاده؟!

چه تناسب زیبایی بود تمام قد ایستادن به نماز؟!

الله اکبر!

بالاخره یکی از آن خاطرات با صاحب اصلیش تلاقی پیدا کرد…

او را که دیدم اطمینان از اینکه راه ما راه امام امت است باعث شادی زاید الوصفی در وجودم شد…

آری، منظورم برادر پاسدار “سید قربان رضی زاده” فرمانده گردان خندق لشکر قدس گیلان در سال ۱۳۶۵ است…

بخصوص روزی را که ایشان از سنگر نیم قد خویش بیرون آمد و تمام قد به نماز ایستاد و من از داخل سنگر با چشمانی نگران سید را نظاره گر بودم ، نگران اینکه نکند با شلیک مستقیم گلوله یا خمپاره دشمن بعثی او را هدف قرار داده و به شهادت برسانند. ولی او عاشقانه و با کمال اخلاص و نفس مطمئنه زیر تبادل شدید آتش ایستاد و نماز ظهر و عصرش را اقامه کرد. خود ما معمولاً در سنگرهای دو نفره ایستاده نماز می خواندیم.

و حال بعد از ۲۷ سال دیدن آن سید بلند قامت با آن ریشی که فقط رنگ سپیدش حکایت از پیری داشت و استوار قامتی و مهربانیش هیچ فرقی نکرده بود، مرا سر شوق آورد که بدانم راه پیر خمین هنوز زنده است و تا ابد خواهد بود.

خاطرات آن روزها گویی زنده شد و ما در کنار هم آن خاطرات شیرین را در مرورگر حافظه مان زنده کردیم و از او پرسیدم : آقای رضی زاده یادتان هست که ما در حال تبادل آتش بودیم و احساس کردیم که از پشت مورد اصابتیم؟

سید لبخندی زد و گفت: آن محاصره را می گویی؟

و سید مرا به روزهای سخت عملیات کربلای ۵ برد، آن روزها در کربلای ۵ !!! استقامت ما !!!

و حالا هم در کنار مرقد امام بزرگوار !!!

همچون آن روزها !!! استقامت !!  اخلاص !! حرکت در کنار رهبری !!  با هم بودن !!

احساس کردم که اشک در چشمانم حلقه زده و شوقی از درون مرا بر می انگیزد که دوباره من هم جزئی از دریای خروشان این ملت ولایی، شهید پرور ، متحد ، آزادیخواه ، قهرمان ، مقاوم و با بصیرت باشم. همیشه! (منبع : وبسایت شخصی حجت السلام محمد تقی فردایی)